De som ber håpet

 

«Dette er vel ein fin plass å vere på?», blei eg spurt.  Eg hadde som vanleg komme i god tid til behandlinga, eller eg sat der medan eg venta på bussen.

Når eg er dårleg, prøver eg så hardt å klistre på meg eit smil og vere som vanleg, men jo lenger ned en synk, jo vanskelegare blir det. Til sist kjennest det umogleg. Då er det slitsamt å forholde seg til andre, og eg får den tanken om at andre blir nedstemt berre av å vere i same rom som meg.  Her kjente eg ikkje så stort behov for å ta på ei maske, sjølv om denne tanken om å påføre andre nedstemtheit dukka opp også her. Eg spurte om ikkje det var tungt å jobbe med slike som meg. Svaret slik eg huskar det var: «Nei, det er ikkje det. No er du sjuk, men så blir du frisk igjen.»

eg skal vakne
medan eg balanserer
på line
over juvet
kan du varsamt bære
håpet

Det er godt nokon kan halde håpet for ein når ein ikkje greier det sjølv. Dei første gongane de prøvde gje det tilbake, trudde eg det var ein forfalska diamant. Seinare tok eg handa bort og kjente på det. Bit for bit tok eg det med meg heim. Bit for bit pusla eg det saman att. Det hender enno det nesten vert usynleg for meg, men etter nokre dagar kan eg igjen sjå det klart.

Det var fint med ein kort prat på venterommet innimellom. De måtte jo ikkje komme ut frå vaktrommet og snakke med meg medan eg venta på tur, men eg sette pris på det. Eg sette pris på å bli spurt korleis det gjekk og på å få omsorg servert i eit pappkrus.

Eg blei frisk, i den grad ein kan bli frisk frå bipolar liding. Eg blei frisk frå den aktuelle episoden i alle fall. Dei første gongane eg kom, måtte eg reise med buss fordi eg ikkje hadde konsentrasjon til å køyre bil. Helst sat eg med auga att, som for å stenge ute slitsame inntrykk. På venterommet sat eg helst med hovudet støtta mot veggen eller i hendene. Kanskje eg retta meg opp litt når eg ikkje sat der åleine, sjølv om eg ikkje akkurat kjente trong til å klistre på meg eit smil. Under behandlinga la eg stolen eit stykke bak og sat også her med auga att. Etter behandlinga reiste eg heim og måtte stadig leggje meg i senga, og ha det heilt stille. Eg kjente meg likegyldig og greidde lite å glede meg over ting. Herfrå, via å kunne sitje med opne auge og slappe av andre stader enn under dyna og utan å stengje ute alle inntrykk, kom eg dithen at eg tok bussen for å nytte reisetida til lesing. Også tida på venterommet nytta eg til å lese. Under behandlinga sat eg meir oppreist med opne auge og prata, mykje synest kanskje somme mot slutten. Etter behandlinga kunne eg gå ein bra tur og glede meg over at det ikkje var meir slitsamt enn det for nokre veker tilbake var å berre halde kroppen oppreist.

med livet på pause
har eg klatra
klamrande
vil eg leve
eg trykker på play-knappen
og begynner å samle bitar
av meg sjølv

Eg har ikkje klatra åleine. Eg veit  ikkje sikkert kva som hjalp. Kanskje var det sjølve magnetstimuleringa. Kanskje var det at det var noko trygt ved desse daglege avtalene. Kanskje var det service, venlegheit, oppmuntring, samtaler, lytting og det å bli møtt med respekt og forståing. Kanskje var det tida som løfta meg litt etter litt. Eg trur det var ein kombinasjon av alt dette og kanskje andre faktorar også.

Slik opplevde eg det å vere pasient på Stemningpoliklinikken. Sjølv om spørsmålet i innleiinga, frå avsendaren si side var meint som ein spøk, så heilt på alvor:  Stemningspoliklinikken er ein fin, eller i alle fall ein heilt OK, plass å vere.

 

 

 

Det er normalt.

«Kanskje du kan notere ned litt av alt som har skjedd siste året, og se bedre at det er helt normalt å være sliten nå?«, foreslår du, etter at eg har beklaga meg over å ikkje fungere. Eg sit på kontoret med ryggen mot døra. Ein litt «brysk» men sikkert berettiga kommentar frå ein kollega var alt som skulle til for å få tårene til å trille. Eg visste allereie før eg kom at eg ikkje er heilt meg sjølv. Avtaler og gjeremål går i surr. Eg er så trøytt. Det kjennest som om eg har vore vaken heile natta. Hadde eg kunna, hadde eg brukt eigenmelding. Om morgonen hadde eg tenkt på at det snart er sommarferie, og at eg likevel skulle greie desse siste arbeidsdagene.

I fjor haust kom ei etter mi meining, residiverande konflikt mellom meg og min sambuar til overflata. Etterkvart blei den eit svært isfjell. Inni meg voks tanken om at denne gongen ville vi ikkje greie å verken smelte eller hogge toppen av isfjellet.

Ein kan ikkje endre den andre parten, seiast det. Ein kan berre endre seg sjølv eller eigne haldningar til den andre. Eg kjente at eg ikkje ville greie endre meg nok til at vi igjen skulle få det bra i lag. Eg orka ikkje endå ein gong å slipe isfjellet ned til overflata, og om eg hadde orka, ville det berre vere eit tidsspørsmål før det igjen ville vekse seg stort mellom oss.

Det var vanskeleg for meg å formidle det eg tenkte. Eg gjekk og ønska at han skulle ta steget, så eg slapp vere «den slemme». Han gjorde ikkje det.

I løpet av hausten fekk vi time på familievernkontoret. Endeleg greidde eg vere tydeleg på kva eg tenkte. Vi budde likevel saman ei tid medan eg såg meg om etter bustad. Det var rart å bu i lag og dele seng med ein som kjentes så framand.

Eg fann ei leilegheit til leige. Så var det å innreie og alt anna som høyrer med: Adresseendring, straumabonnement, møte i banken for depositumkonto m.m. Det var mange små saker å ordne, som til saman kjentes ganske overveldande. Samstundes hadde eg byrja på vidareutdanning med innlevering av ein ganske omfattande heimeeksamen.

Etter nokre månader fekk eg høve til å kjøpe mitt eige. Dermed blei det i igjen flytting. Samstundes som eg skulle komme i orden i ny bustad, var det også no arbeid i samband med studiet. Dette semesteret var det to gruppeoppgåver som begge skulle framførast, og til sist skuleeksamen. I tida før skuleeksamen vaska og malte eg fasaden meir enn eg leste. Eg bur i burettslag med freistar for når utearbeid skal utførast.

Heile vegen krev og fortener barna sitt. Eg har nok prøvd å gje dei litt ekstra merksemd for å gjere situasjonen minst mogleg vond for dei.

«Det er ikke mer synd på deg enn andre!» seier Ingvard Wilhelmsen. Det er sant. Eg har valt alt dette sjølv. Eg valde sjølv å bli saman med min ekssambuar. Eg valde sjølv å få barn med han. Eg valde å gje opp forholdet.

«Non, rien de rien, non je ne regrette rien« (Piaf). Eg var ikkje angra eit sekund på at eg gjekk, men trass den gjentakande konflikta, har vi hatt mykje fint saman. Eg ville ikkje vore dei fine opplevingane og barna forutan. Ein kan tenkje det var feil å setje barn til verda, og så utsetje dei for det som skjedde, men eg påstår at dei har liv som er verd å leve sjølv om eg og faren ikkje lenger bur saman.

Siste året har vore tøft på mange måtar, men det har også ført positive erfaringar med seg. Eg har blitt vist så mykje forståing, og fått så mykje bekreftelse frå både vener og familie, på at eg har valt rett. «Det har vi sett lenge», seier fleire når eg fortel korleis eg opplevde samlivet. Eg har også fått utruleg mykje praktisk og økonomisk hjelp. Eg har greidd gjennomføre studiet så langt. Det gir meg mykje. Det er interessant fagleg. Det er også positivt at eg kjenner meg mykje meir fri og trygg blant kullingane mine no enn sist eg studerte. Eg har kjent meg så verdsett på jobb. Eg har fått til ting eg ikkje er vand med å gjere. Eg har fått veldig god kontakt med ei anna mor i nabolaget.

Eg kjenner meg fri, men det har vore eit tøft år. Det har hendt mykje. Du har rett: Det er ein normal reaksjon å vere sliten no.