Månad: mars 2018

Lady with the lamp

 

Du prøvde ikkje overtale eller slite i meg. Du berre bar med deg ei lykt, og såg noko anna enn dei som stod utanfor og ropa. Du sette lykta rett ved sida mi. I skinet frå den vesle lykta, kunne eg skrive. Eg skreiv mykje. Eg skreiv meg ut.

Eg stig forsiktig på deg med éin fot. Du ber. Tør eg setje den andre foten framfor? Du ber meg no, men kva om du rasar når eg er halvvegs? Eg skal ikkje trampe på deg. Eg skal ikkje trakke på deg i det evindelege. La meg berre gå over, forsiktig. Kanskje eg også kunne bere deg ein stad du vil?  Kan vi vere bruer for kvarandre?

 

Diskrepans

Det er så mykje eg vil. Eg vil greie alt som er normalt å greie, og kanskje litt til, men energien, tida, eller tida med engergi, strekk ikkje til. Eg blir lei meg, sjølvbebreidande og engsteleg av å tenkje på alt eg ikkje orkar. Eg må snu det: Kva har blitt lettare, og kva greier eg?

Når eg treng ein pause, kan eg strikke, sjå TV eller lytte til musikk, i staden for å liggje i stilla med auga att. Eg kan vere eit par timar på besøk på jobben. Eg kan snakke med folk. Eg kan gå i senteret og handle andre ting enn mat. Eg kan invitere vener på besøk. Eg kan gå små turar, utan at det er for å komme seg frå A til B. Eg kan av og til lese  avisa og litt pensumlitteratur. Eg kan køyre bil kvar dag om eg vil, også meir enn 10 minutt om gongen. Eg kan synest noko er kjekt. Eg kan «leilighetsvis lyse opp». Eg kan le. Eg kan tenkje at det er uthaldeleg, og at det kanskje går over.

Og gjennom orda kan eg gjere det halvtomme glaset halvfullt.