– Korleis er det eigentleg der nede i kjellaren din?
Trappa ned dit er ganske bratt, og lyspæra i taket blinkar, som når den syng på siste verset. Eg sender melding til eit par kollegaer: «Blir du med å gå over Vidden?» Før dei rekk å svare kjenner eg at kroppen blir tung. Eg skulle vore på butikken. Den ligg fem minutts gange unda. Eg orkar det knapt. Eg opprettar facebookgruppe for kollegaer på mi avdeling, og publiserer ei hending: «Lønningspils/-vin/-brus hos meg, i morgon kl, 18.00» Ei veninde kjem på besøk, og eg blir trøytt av det. Heldigvis er det ferietid, og berre to kollegaer dukkar opp på min lønningsfest. Eg stig berføtt på murgolvet. Det er iskaldt.
Eg har mista energien gjennom ei glipe i trappa. Det blinkande lyset er erstatta av dunkel belysning, av og til bekmørke, og eg kan ikkje finne den att. Eg greier uansett ikkje konsentrere meg om å leite. Kanskje er eg også for likegyldig. Det er ingenting som er kjekt her nede. På nokre trinn på veg ned, stoppa eg opp og byrja å gråte, men her kjenner eg meg meir likegyldig og avflata enn trist. Dette uansett kor tragisk og meiningslaust eg tenkjer at livet mitt er.
Utan energien er det som å gå med influensa og feber. I tillegg snurrer heile underetasjen. Veggen gir etter. Eg blir kasta ut i rommet og landar på Jupiter. Herfra er det naturlegvis vanskeleg å Oppretthalde kontakt med vener og familie. Når eg likevel har litt kontakt, prøver eg i det lengste å sjå normal ut. Nokre gonger blir det umogleg. Då tenkjer eg at berre mitt åsyn kan dra dei andre hit.
(Det er vanskeleg å lese pensum og å halde tråden i ei samtale. Det er ikkje lett å følgje med i media. I den grad eg oppnår kontakt med andre blir eg flau når dei snakkar om kven som tok Em-gull. Eg veit jo ikkje ein gong at EM pågår. Eg har rota vekk rekningar, og fått purringar og inkassovarsel.)
Nokre gonger kjem ei ekkel kjensle av å ikkje skulle halde ut. Då går tida så uendeleg seint. Eitt minutt kjennest som ein time. Det er som alt eg gjer, gjer eg for å vå tida til å gå. Det kjennest berre uuthaldeleg, og eg veit ikkje sikkert kvifor det er vanskeleg å halde ut. Eg trur det er ei slags uro, men sidan det er tungt å gjere noko, og ingenting freistar meg å gjere, så får ikkje den uroa utløp. Ei innestengt uro. Eg kan kjenne meg så desperat etter å komme bort frå den tilstanden. Døra ut er stengt og eg får lyst å bryte meg ut ved å bokse knyttneven gjennom eit vindauge. Det blir med tanken. Til bursdagen min ønskjer eg meg narkose.
Eg blir sjølvbebreidande og engsteleg av å tenkje på alt eg ikkje orkar. Eg tenkjer lett: Eg greier ikkje dette. Eg har svikta. Eg blir redd for at barna tek skade av min tilstand, og for å bli her for alltid. Eg blir redd for at livet i hovudetasjen, på jorda, berre er ein draum.
(Nokre gonger vil eg ikkje vere meir. Då kan eg gruble på korleis og kvar eg kunne gjere det slutt. Det blir med grublinga. Det er nokre spørsmål knytt til det, som eg ikkje finn svar på. Bl.a. kan eg ikkje gjere det mot barna. Eg kan likevel bli redd: Eg kan bli redd for eigne tankar og for å gje blaffen i om familien får vite dødsårsak viss eg døyr. Redd for å overbevise meg sjølv om at dei ville klare seg fint om eg blei borte. Eg er redd for at det ville bli mislykka og for smerter, skam og forakt. Eg er redd for å sitje att skada for livet. Eg er redd for å angre undervegs.)
Etter ei stund finn eg heldigvis tilbake til trappa. Eg går sakte oppover trinn for trinn. Eg stoppar ikkje i hovudetasjen. I loftstrappa går eg raskare og raskare.
– Ok, korleis er det der oppe på loftet då?
Det er noko i lufta her som gir ein god, bekymringslaus rus, som etter å ha konsumert ei flaske vin i godt lag. Eg bekymrar meg mindre, er meir frampå og spontan. Eg kjem med på-kanten-spøkar som berre eg sjølv synest er morosame. Tankane kjem raskt ut som mange ord gjennom ein svært grov sil. Eg har sagt for mykje til for mange. «Stopp med det! Du vil skjemmest i ettertid!», seier Fornuft «Det gir eg blaffen !», svarer Assisterende Direktør. Dei veksler på å få siste ord. Eg blir spurt om eg kjenner meg taletrengt.
(Like mykje som taletrengt, er eg skrivetrengt. Eg har mange idear om ting å skrive. Eg sender eit utal tekstar til vener, kollegaer, tidlegare kullingar og Poesiringen. Eg har iløpet av eit par veker skrive merkeleg formulerte brev og mails til mellom ti og femten psykiaterar og anna helsepersonell, inkludert Marianne Mjaaland og Ulf Fredrik Malt.)
(Eg har sprunge etter ei eg trudde jobba på poliklinikken, for å spørje henne når ho skal starte frisørsalong. Eg har sett meg til å resepsjonen på sjukehuset for å vente på ein lege eg kunne intervjue. Eg hadde ikkje tålmod til å vente lenge nok.)
(I bilen er eg hard på gassen, og hard på bremsa når eg stoppar for å notere endå ein genial idé. Eg kan køyre feil tre gonger på same strekning. Undervegs er musikken høg og gir ei ny meining. Eg gløymer at eg har vindauget nede for å betale bommen og held fram å synge.)
(Eg lagar middag, vaskar, støvsuger, og ryddar raskt, så eg blir andpusten og skjelven, og eg gløymer middagen heilt til det luktar svidd eller eg høyrer lyden av saus som kokar over. «Kvifor gjer du det så fort, mamma? Då stressar du!», sa jenta mi då ho var fem. Nokre gonger kan eg gå og gå. På jobb, når eg er roleg nok til å i det heile vere der, går eg raskare i gangane når eg hentar bleier og tøy. Generelt er eg ivrigare enn vanleg med ikkje-sjukepleiefaglege oppgåver. Eg vegrar meg for å gå tur med bebuarane, for når eg først skal gå, er det vanskeleg å skulle gå seint.)
Eg kan bruke altfor mykje tid på visse aktivitetar. Det går utover andre ting eg skulle gjort, som å jobbe med fordjupningsoppgåve og det å sove. Det kjennest fint å ikkje sove. Det utgjer prikken over Ien i den gode rusen, men det finst grenser for kor berusa ein kan vere og samtidig fungere. Eg vil fungere. Eg vil kunne vere i jobb, lage middag, vere mamma og køyre bil. Derfor går eg på apoteket for å ta ut sovemedisin. Eg tek meg saman og ventar sjølv om dama bak skranken i mine auge jobbar ufatteleg seint.)
(Det er irriterer meg når andre er treige, og det irriterer meg når sjukepleiarane på poliklinikken ikkje vil poste brev for meg før eg har tenkt på det i ei veke. Det irriterer meg at overlegen gir uttrykk for at hennar syn på dosering er det einasate rette, og det irriterer meg når nokon prøver å avbryte dei mange assosiasjonane mine. Eg er misfornøygd med at eg må testast med YMRS (Young Mania Rating Scale), før dei kan gje meg dei to siste TMS-behandlingane (Transkraniell magnetstimulering). Irritasjonen og misnøya blir uttrykt tydeleg.)
Tyngdekrafta opphøyrer. Eg ramlar av jorda og landar på Mars.
– Oi, eg vil bli her!
baklengsblog 