22. februar 2006
Eg har ikkje heilt bestemt meg for kva eg synest om å vere her. Det er litt godt å bli passa på, men har det nokon hensikt å vere her berre for å bli verna mot seg sjølv? Blir noko endra av det? Det er jo bra at eg får hjelp, men på ein måte føler eg meg meir ukonsentrert og i dårlegare humør enn før eg kom hit. Kanskje fordi maska får falle. Er også meir trøyttbar og kan synest det er slitsamt når medpasientar forsøker å føre ei samtale med meg. Sit stort sett i ein stol og gjer ingenting, eller trakkar fram og tilbake i gangen.
23. februar 2006
Av og til er eg redd for å miste kontrollen. Andre gonger er eg fortvila over at eg ikkje tør å setje tankane mine ut i handling. Eg får gje dette opplegget ein sjans til å å hjelpe, sjølv om håpet er minimalt.
11.mars 2006
Ei god stund av opphaldet, følte eg meg ganske avmektig. Fanga. Eg kunne alltids prøve å stikke av, men eg rekna med at sidan eg var der på tvangsparagraf, ville eg då blitt henta inn igjen, og berre fått endå strengare reglar å forhalde meg til. Ein del av tida der, følte eg at eg berre var til oppbevaring, og eg trudde eg skulle «gå på veggen». Det går an å bli sjukare av å bli innesperra utan noko meningsfullt å ta seg til. Idet ein blir lagt inn, blir ein også fråteken noko av det som har vore med å halde ein oppe, og det blir for god tid til negative tankar. Etterkvart fekk eg heldigvis meir fridom til å gå ut åleine. Det var litt godt å kunne trave oppover bakkane ovanfor sjukehuset, sjå kor langt eg kunne komme på den halvtimen eg hadde til rådigheit. Det gav litt pusterom frå låste dører, og frå låste tankar.
Følte mykje på ein uro, ei rastløyse blanda med tiltaksløyse. Det hadde vore godt der og då om eg kunne ta ei pille og uroen slapp taket, men kanskje greit for ettertida at eg ikkje gjorde det. Min måte blei å ta meg heilt ut oppover bakkane bak sjukehuset, vandre på korridoren, og av og til dundre knyttneven i veggen som var ganske hard. Hadde så lyst å kaste ting veggimellom eller knuse noko. Det blei med å kaste eit sokkepar i veggen.
Eg hadde mange negative kjensler i samband med opphaldet, men eg har også mykje å vere takksam for: Takk for at de sa eg kom til å bli betre, sjølv om eg ofte ikkje klarte å tru det sjølv. Takk til deg som gav meg mat på rommet då eg grein og ikkje turte komme ut. Takk til deg som sat på huk framfor meg og tålte heile meg då eg grein nok ein gong. Takk til dykk som høyrte på mine tidlegare erfaringer med ulike medisinar, og let meg sjølv få litt innverknad på medisineringa. Takk til dykk som prata med meg som med ein likesinna, både om det som var vanskeleg og om meir trivielle tema. Takk til deg som lagde kakao til meg midt på natta. Takk til dykk som av og til spurte korleis eg hadde det, og takk til deg som gjennom utfordrande aktivitet gav meg små friminutt fra negative tanker.
Takk til dykk som våga å bryte reglane: Du som let meg hjelpe til på kjøkkenet, sjølv om det ifølgje andre pleiarar ikkje var lov for pasientar å komme inn dit, de som røykte saman med oss pasientar, og du som tilbaud innsovningsmedisin på nattbordet, som eg kunne ta ved behov, også etter den sette tidsfrist for inntak av sovemedisin.
13. oktober 2008
Tilbake i den same korridoren. Eg ser ut det same vindauget. Kjenner på ei blanding av avmakt og lykke. Dørene er framleis låste. Eg er fri likevel.
03 juni 2015
Du vandrar. Du går roleg, fram og attende, som ein robot. Når du møter ei låst dør, snur du, og går til neste stengsel. Du går og går.
Denne avmakta kjenner eg. Eg kjenner korleis det kokar bak rolege steg i ein korridor. Det fosskokar, i dagar og lange netter, berre med små avbrot. Lokket på trykk-kokaren sit godt på. Det kjennest uuthaldeleg. Likevel kan eg ikkje la deg gå dit du vil, men eg kan stadfeste at eg ser rastløysa, og eg kan gå saman med deg. Når eg møter det uttrykkslause andletet ditt, kan eg oppriktig seie at «eg veit det er vanskeleg å tru det akkurat no, men det vil komme dagar då du kjenner deg betre.»
06. februar 2016
I år er det ti år sidan eg var på Sandviken Sykehus som pasient. Eg fortel ikkje om brukarerfaringa mi. Av og til skulle eg gjerne snakka om korleis det opplevdes å vere på den sida, men eg er for redd for å bli møtt annleis då, redd for å bli møtt med forforståingar, så eg berre ber erfaringa med meg, i løynd.
Livet er ikkje berre rosenraudt, men eg har fått til ein del, og eg har mykje å vere glad for. Det hender eg les legejournalen eller dagboknotata mine frå den tida. Då kjenner eg meg heldig og takknemleg for å ha det slik eg har det i dag.
baklengsblog 