Du ser meg i auga, og seier: «Korleis skal eg gjere det då?» Eg trur eg veit kva du meiner. Likevel spør eg kva du tenkjer på. Samtidig ser eg håret ditt vekse til ein svær man. Du seier: «Eg må jo gå». «Neida, du skal få vere her no», seier eg, medan hendene dine vert til potar. Du ser oppgitt på meg, og seier «Ja, men eg må jo.., kva heiter det..» Eg avbryt deg, og spør om du meiner heim, der du budde før. Du bekreftar det, og legg til at du godt kan gå åleine.
Du legg ut på vandring. Du går roleg, fram og attende, som ein robot. Når du møter ei låst dør, snur du, og går til neste stengsel. Du går og går.
Denne avmakta kjenner eg. Eg kjenner korleis det kokar bak rolege steg i ein korridor. Det fosskokar, i dagar og lange netter, berre med små avbrot. Lokket på trykk-kokaren sit godt på. Det kjennest uuthaldeleg. Likevel kan eg ikkje la deg gå dit du vil.
Eg kan ikkje la deg gå dit du vil, men eg kan gå saman med deg. «Eg ser du er rastlaus. Vi kan ta ein tur ut», føreslår eg. Du ser spørjande på meg. Eg legg til at vi ikkje kan gå dit du budde før, men vi kan få frisk luft og røre litt på oss, og så gå tilbake hit etterpå. Du er ikkje sikker på om du vil det. Eg hentar jakka di, og vi går ute til du blir kald og vil inn att.
Inne lurer du kanskje på kvifor vi ikkje gjekk heimatt etter turen, slik avtalen var. Du er på evig reise,utan returbillett, men den kalde vinden har skrudd ned trykk-kokaren. Manen har blitt vått hår rundt raude kinn, og potane kalde hender som held seg fast i ein kaffikopp og yndlingskaka di.
baklengsblog 